Uitgeblust en uitgebrand.
Dorst lust gelest door mijn spablauw met bubbels, nog net niet warm.
Knallende onrustzaaiers in mijn hoofd, niks legt geen verband.
Strak gespannen spieren, ik verrek mijn wenkbrauwen en til ze hoog op,
zo hoog dat ik teveel vang en 't pijn doet.
Ik stak al eens mijn nek uit en voelde teveel.
Onrust kriebels in mijn buik, hartslag in een denderend tempo en ik.
Keihard weggedrukt in mijn stoel.
Ik reis per trein maar mijn gedachten zijn niet op dit spoor. Bijster.
Verbijsterd en emotioneel geroerd. En ik verroer.
Als mijn geklop zo snel als een trein mijn hart was, was ik nu alvast thuis,
maar ik weet even niet meer waar dat is.
Bij mij, in mijn hoofd, mijn hart of hier en daar. Bij jou.
In de diepte en de leegte de verte.
Gek, vreemd, naar en beangstigend als je het contact met je allerbelangrijkste
kwijt raakt.
Ik zoek niet eens. Ik denk, ik zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten